Welkom bij Normec Foodcare

Nederlanders eten over het algemeen te veel zout. Zout is een smaakmaker en zonder zout komen de smaken in gerechten vaak net wat minder goed tot hun recht. Wat veel mensen niet weten is dat we het meeste zout niet eens zelf toevoegen. Zout krijgen we voornamelijk binnen via producten die we kant-en-klaar in de supermarkt kopen. Hoeveel zout een product bevat kan de consument zelf controleren, want het is een verplicht onderdeel in de voedingswaardetabel en de voedingswaardetabel is een verplicht onderdeel van het etiket. Waarom zout in producten? Zout wordt bij het bereiden van eten vaak gebruikt als smaakmaker en smaakversterker. Smaken in producten komen beter naar boven door het toevoegen van zout. Mensen hebben een voorkeur voor een zoute smaak en raken hier snel aan gewend. Daarnaast is zout een belangrijk onderdeel in sommige voedingsmiddelen. Bij het maken van brood zorgt zout bijvoorbeeld voor de versnelling van het gistingsproces, dit zorgt voor de elasticiteit van het deeg. In kaas bepaalt zout de stevigheid van de kaas. Zout is ook een conserveermiddel omdat micro-organismen hierin niet kunnen overleven. Zout zorgt ervoor dat producten langer houdbaar zijn, bijvoorbeeld zuurkool en haring. Hoeveel zout is toegestaan? Voor zout geldt een

Levensmiddelenproducenten zijn verantwoordelijk voor de levensmiddelen die ze op de markt brengen. De levensmiddelen moeten veilig zijn. Brengen producenten een levensmiddel op de markt wat onveilig blijkt te zijn, het product bevat bijvoorbeeld een verkeerd etiket of een te hoog gehalte aan niet toegestane stoffen, dan moeten ze maatregelen treffen. Dit kan een recall ofwel terughaalactie zijn. Dit betekent dat onveilige producten worden teruggeroepen om te voorkomen dat deze producten op de handelsmarkt of bij consumenten terecht komen.  Verantwoordelijk In artikel 19 van de Algemene Levensmiddelen Verordening (ALV) zijn de verantwoordelijkheden van levensmiddelenproducenten voor het in de markt brengen van veilige levensmiddelen vastgelegd. Hier staat onder andere omschreven dat een exploitant van een levensmiddelenbedrijf procedures moet starten om een levensmiddel dat niet aan de voedselveiligheidsvoorschriften voldoet, uit de handel te nemen. Dit kan gaan om een ingevoerd, geproduceerd, verwerkt, vervaardigd of gedistribueerd product. Indien het product de consument al bereikt kan hebben, moet zo nodig het reeds aan de consument geleverde product teruggeroepen worden. In de praktijk lopen het uit de handel nemen en terugroepen van producten in elkaar over. Iedere partij die bij de consument moet worden teruggeroepen moet ook uit de handel worden genomen. Omgekeerd is dit niet

Sinds 2018 bevatten alle GFSI-standaarden voor kwaliteitssystemen eisen omtrent beheersing en voorkomen van voedselfraude. Dat houdt in dat veel bedrijven die voedingsmiddelen produceren zich moeten verdiepen in de risico’s op voedselfraude en de mogelijke beheersing hierbij. Voor velen is voedselfraude een nieuw onderwerp en is het een uitdaging de beste aanpak te bedenken. Wat is voedselfraude? De definitie van voedselfraude die GFSI stelt is: kwetsbaarheid van voedselfraude, gevoeligheid voor of blootstelling aan een voedselfrauderisico, dat wordt beschouwd als een hiaat of tekortkoming die de gezondheid van de consument in gevaar zou kunnen brengen als deze niet wordt aangepakt. Oftewel een collectieve term voor alle soorten toepassingen van voedselfraude zoals opzettelijke vervanging, niet vermelde toevoegingen, knoeien met producten of verkeerde voorstelling (bijvoorbeeld een merk namaken of verkeerde informatie op het etiket) van voedingsmiddelen, ingrediënten of verpakkingen. Dit alles voor economisch gewin wat uiteindelijk de gezondheid van de consument negatief kan beïnvloeden. Voedselfraude is niet van vandaag of gisteren, maar kwam eerder al voor. Denk bijvoorbeeld aan het aanlengen van wijn of het verdoezelen van slechtere kwaliteiten van producten. In 2018 zijn vele voedselfraudezaken aan het licht gekomen, zoals onwettelijk gebruik van sulfiet in gehakt door meerdere slagers, Spaanse rosé welke werd

Om het functioneren van een bedrijf te beoordelen, zijn audits een belangrijk instrument. Een audit is een systematisch en onafhankelijk onderzoek. Met een audit kan de effectiviteit van een kwaliteitssysteem worden bepaald. Ook kan worden bepaald in hoeverre er wordt voldaan aan eisen van klanten, van wet- en regelgeving of van zichzelf. Het is een bron van informatie om te beoordelen waar het bedrijf zich nog in kan verbeteren. Door middel van een audit kunnen mogelijke problemen en risico’s op tijd in beeld worden gebracht, voordat er incidenten of afwijkingen ontstaan. Soorten audits Audits zijn te verdelen in verschillende soorten, ook wel 1e, 2e en 3e partij audits genoemd: Interne audit: audits binnen de eigen organisatie, uitgevoerd door een interne auditor of extern bureau. Leveranciersaudits: audits bij een leverancier, uitgevoerd door een auditor van het bedrijf zelf of ingehuurde partij. Externe audits: audits uitgevoerd door externe onafhankelijke organisaties, certificerende instellingen, maar ook bijvoorbeeld NVWA. De verschillende soorten audits worden met een verscheidend doel uitgevoerd. Bijvoorbeeld om te beoordelen of een leverancier volgens de juiste richtlijnen werkt of om een bedrijf te certificeren. De certificering zorgt dat aantoonbaar is naar klanten dat wordt voldaan aan een bepaalde norm. Werkwijze Een audit